zondag 16 december 2012

Deel 3

Omdat kabouter luid snurkend over mijn arm ligt en het al zo laat is en ik jullie de uitslag niet wou onthouden deze avond. Omdat het zo belangrijk is om je voor in te zetten.
Omdat het resultaat wederom zo geweldig was , de hulp bij de kraam zó groot. Omdat doepark het Nooterhof dit mogelijk gemaakt heeft. En de bezoekers van de kerst-streekmarkt zo betrokken waren. De uitslag van de opbrengst van jullie schatten tot nu toe:



woensdag 12 december 2012

Pay it forward.

Dit keer was het niet zoveel werk als de vorige twee keer. Kaa en ik verplaatsten de dozen en tassen geroutineerd naar boven vanuit de kelder. Een kopje cappuccino werd gefabriceerd, kabouter werd met een potje klei aan zijn tafeltje geïnstalleerd en we begonnen met herpakken en prijzen controleren.
Zondag 16 december is het weer zover, de kerst streek markt in doepark Het Nooterhof. En daar moesten we ons maar eens op voorbereiden! Bij het uitpakken zie je elke keer weer iets nieuws en blijf je je verbazen over alles wat er gemaakt en opgestuurd is. Tassen, knuffels, mutsen, kerstversiering voor de boom, babykleertjes, poppenkleding, servethouders, decoratie, etuitjes, sleutelhangers, haaraccesoires...En wat is er al een grote opbrengst.. Maar...zouden we het magische bedrag met de 3 nullen bereiken? Het zou haalbaar kunnen zijn..
Met alle handgemaakte spullen zullen we hopelijk weer een mooi bedrag binnen halen voor Maud voor Leven. Helaas zie ik met regelmaar berichten voorbij komen van kindjes met neuroblastoom die de strijd verliezen. Daarom is het zo goed om dit te doen, om die gezinnen te ondersteunen, voor onderzoek etc. Maud , koningin grootoog, komt niet meer terug. Zo verdrietig. En op deze manier toch wat kunnen betekenen voor al die andere gezinnen door dingen te maken of juist door het te kopen..Dat is zó waardevol.
Inmiddels stond Dee ook voor de deur met haar kaboutervrouwtje en samen werden alle schatten, onder luid gebabbel netjes ingepakt en klaargelegd. De lijstjes werden aangevuld; we zijn er bijna klaar voor..
We pay it forward. You too?

donderdag 6 december 2012

Vastleggen

Ik zou het liefste de hele dag vastleggen, momenten die mooi zijn, die je graag met iedereen zou willen delen.
Dan denk ik voor een momentje; "ohhhh, waar is de camera", of "oohhhh, als ik dit eens kon filmen". Maar dan rem ik mezelf ook af, want vang maar eens het moment, dat gevoel of die sfeer. Leg het maar eens vast op de gevoelige plaat. En soms ga je daarvoor omdat je in opdracht van werkt of omdat je het toch wilt proberen omdat het nu eenmaal een uitdaging blijft.
Dan hoeven filmpjes en foto's niet scherp te zijn, of volgens de standaard contrasten. En ik hoef er zelfs niet voor op de grond te gaan liggen want soms is het juiste moment genoeg.
Dit is zo'n geval. Het kacheltje was aan het snorren, ik werkte aan een flitsende muts voor mijzelf en kabouter had even moeite om alleen weer in slaap te vallen in zijn bedje. Maar slapen bij mama was geen probleem. Een fijn muziekje klonk op de achtergrond en wat was het behaaglijk warm met ons nieuwe kacheltje.
"Pee, maak eens een foto als je wilt? "
Misschien kon ik het moment een beetje vastleggen....

maandag 26 november 2012

De schatten

Ik tuurde gefronst voor mij uit.
Waar zou ik nou weer eens een kraampje kunnen regelen voor Maak het voor Maud. De overgebleven schatten verkochten zichzelf immers niet. En eigenlijk, ja...eigenlijk....was deze tijd ook zeer geschikt om een kraampje te bemannen...
Maar het was er nog niet van gekomen, getuige mijn blog dat stil stond.. Pee was geopereerd aan zijn knie en daardoor bepaald niet mobiel en kabouter was op zijn zachtst gezegd, niet te pruimen. Anderhalve week meerdere keren wakker s'nachts en hangen aan mama. Alleen de verzorging.  Phoe, dat was wel pittig. En daarnaast vonden er ook nog spannende voorbereidingen plaats voor een plan waar ik later meer over verklap.
Maar toch, dat moest  te regelen zijn.
Ik brainstormde met de mama van Maud. En ze gooide een optie in de groep. En ik stuurde gelijk een mailtje vanachter den kompjoeterd.

*pling* deed het de volgende ochtend. "Wat een goed initatief en wat fijn dat je aan onze markt dacht".
Ik belandde in een warm bad.

De schatten van Maak het voor Maud zullen weer in the picture staan en schitteren om zoveel mogelijk centjes binnen te halen voor stichting Maud voor Leven die zich actief blijven inzetten, nu voor andere gezinnen van kinderen met neuroblastoom.. En wel op:

 Zondag 16 december van 9:00 tot 17:00 op de streek kerstmarkt
bij Doepark Nooterhof in Zwolle



vrijdag 9 november 2012

143,144 Poging van wanten


Het jasje vond Pee een paar maanden terug
in de kringloopwinkel...

Het resultaat was er al lang. Voor het eerst haken op de bonnevooi. Een patroon loslaten., uithalen en overnieuw proberen..Ik heb er veel van geleerd en het is nog wat geworden ook. Maar ja, het moment om even te gaan bloggen, daar in the mood voor zijn, mwa, niet echt. En zo was er een weekje pauze. Ook wel eens fijn.
Deze set wanten was de simpele maar ook meest praktische editie en met koortjes, niet te lang, niet te kort, zonder duim, iets langer zodat hij makkelijk onder het jasje kon. We hebben er al dankbaar gebruik van gemaakt.
De eerste keer wou kabouter ze alleen maar utitrekken maar dat hield vrij snel op. Ik denk dat de koude wind hem er toch een beetje van weerhield.
En we gaan nogal eens de hort op. Kabouter is nogal een buiten-kind. Gekscherend roep ik wel eens dat het tijd wordt dat hij uitgelaten wordt. Het is feilloos te merken, meneertje wordt ongedurig, gaat wat in de buurt van de deur hangen of, nog beter, brengt me zijn schoenen en of laarzen. Nee, dan kan ik niet weigeren. Dan is het tijd. Net als nu, tijd om naar bed te gaan. Aangezien kabouter al twee keer in twee uur tijd verdrietig en plots snotterend wakker werd, verwacht ik nog wel herhaling hiervan in de nacht.
Ik hoop dat de uien onder zijn bed, het luv-smeersel en het kussen onder zijn matras de truuc zijn.


zondag 28 oktober 2012

140,141 en 142

Poging 1.
Dit vormde poging twee, maar is inmiddels uitgehaald


Ze zaten allemaal te frunniken aan mijn haakwerk, mijn moeder, oma en schoonzusje. Het moest namelijk uitgehaald worden en dat was nu net niet een makkelijk te klaren kunstje. God bewaar me. Dat een haakwerk niet helemaal goed uitpakt is tot daar aan toe, maar dat het dan vervolgens niet " los laat", is twee.
Maar de dames waren er wel voor te porren en ik denk dat mijn oma het opperhoofd was. Zij was uiteindelijk hoofdverantwoordelijke voor het feit dat ik het tweede handschoentje ook kon haken. Ik moet nog even de laatste restjes wol bij elkaar schrapen en dan is het af, deze derde poging tot een handschoen. Ik hoop hem morgen af te hebben.
Sorry Haa, ik ging poging twee toch uithalen. Zonde van de wol vond ik het.
Kabouter rende om mij heen door het huis, sjanste met de opa's en zijn oom, voornamelijk in de hoop iets buit te maken aan eten. Gefascineerd keek hij naar zijn nichtjes en ik genoot van deze kleine mensjes die allemaal unieke wezentjes werden met elk hun eigen voorkeuren, krachten en streken.
Di mama had weer eten voor een weeshuis ingekocht, dat wordt weer een dag vasten.. Ik speelde met mijn oudste nichtje met het poppenhuis en met mijn jongste bekeek ik het brood dat gesneden werd en praatten we over het brood zelf en het woord trek. Mijn breiwerk en het patroon werden ook nog even besproken en met de nodige aanwijzingen kon ik weer verder.
De geur van eten en warmte van alle aanwezigen vulden het huis. Kabouter zat rustig aan de andere kant van de tafel met de duplo. En er werd geglunderd van zoveel moois en liefs.
Ik heb maar een kleine familie. Maar man o man wat koester ik het.



woensdag 24 oktober 2012

139:noeste arbeid en de kleine dingen.

*Klopklop*

Het was Caa. Verrek, het was alweer twaalf uur. Tijd om de volkstuin te verblijden met een bezoekje.
Ik zag er wel een beetje tegen op want het was er een beetje bij gebleven deze weken. Een enkel bezoekje en dat was het.
Samen fietsen de paden op de lanen in en tien minuten later stonden we op "het land". Inderdaad, er was genoeg te doen. *understatementkuch*. Ondertussen werd er nog wat van de frambozenstruik gesnoept, duikelde Caa nog een verstopte pompoen op, werden de laatste maiskolven geoogst en ging er een hele vuilniszak onkruid mee huiswaarts.
Het leukste vond ik nog wel de stekjes van Oost-Indische kers. Die hoop ik in het voorjaar uit te kunnen planten. Ze staan nu wortel te trekken in een vaas bij het raam. Hoe kewl is dat? Ja, daar kan ik door gaan jubelen.
De uitgebloeide zonnebloemen kwamen ook mee naar huis en vlocht ik tussen de schutting voor de vogeltjes. Ik merkte vanochtend namelijk dat we een hele invasie van mussen en koolmezen hebben in de achtertuin vanwege de zonnebloemen die daar al op de picknicktafel lagen te drogen. Ik bewaarde ze voor de zaadjes voor volgend jaar. Maar dit was nog veel leuker! Wat een feest in de tuin, kon ik mooi naar gluren vanuit de woonkamer.
Ook van de Cosmea werden nog wat zaadjes verzameld en de bloemkoppen van de Gerbera's heb ik ook in een zakje gedaan. Wellicht dat, nadat ik ze heb laten drogen, ik er volgend jaar weer van kan zaaien. Iemand hier ervaring mee?
Samen met het goudbloemzaad en de lading klaprozen kan ik los gaan volgend jaar.

's avonds kwam iemand de salontafel halen die ik dit jaar gepimpt had. Zonder tafel had kabouter veel meer ruimte. Bovendien was de verleiding zeer groot om erop te gaan staan :-) Ik had hem daarom op de weggeefsite gezet. Zo leuk als je de ontvangers ervan ziet glimmen. I love it. Het geeft echt een goed gevoel en wat een rijkdom.

Gut, moeke gaat snurken. Morgen weer een dag..

maandag 22 oktober 2012

138 Luieren

Wegens protest van mijn darmen stapte ik na het naar bed brengen van kabouter ook in mijn bedje. Wel wist ik eerst nog de vaatwasser uit te ruimen, in te ruimen, het grote spul met de hand af te wassen en alvast wat chloor in de toilletpot te gooien. Kon ik toch mooi even een potje trots zijn dat ik na mijn werkdag toch nog de huisvrouw wist uit te hangen. Tjonge, goed bezig!
Lekker gestrekt ging ik, kopje thee erbij, omanachtjaponnetje aan en breiwerkje onder de oksels. De poezen volgden en na nog geen vijf minuten vergezelde Thin Lizzy mij en knorde raak voor een knaak.
Mijn buikje vond het maar wát fijn, zo lang uit. En ik breidde de eerste toeren van het vestje. Uiteraard, de aanhouder wint. Maar breien gaat me nog wat makkelijker af, I'll stick to that en spin nog even verder mee met Lizzy.

dinsdag 16 oktober 2012

137; Einde oefening vest.

Het zat er niet in, het mocht niet zo zijn, een vestje haken. Ik hing het in de wilgen, dit plan. Sterker nog; zelfs het uithalen liep niet normaal. Ongeduldig frummelde ik eraan, pakte ik de schaar erbij en vóór ik het wist had ik de kelderdeur al geopend en stortte het project naar beneden en sloot ik deur weer. Daaaag! Tot zover mijn geduld, vestjes breien was meer mijn ding geloof ik. Nog een uurtje brommen waarbij Pee het lijdend voorwerp was en toen kon ik er weer tegenaan.
Als troostje wijdde ik een schets aan mijn lieve man.

zondag 7 oktober 2012

Vest, poging 3

Ok, we zijn beland bij poging drie. Dit gaat al een stuk beter dan de vorige pogingen. De "pas is af en nu moest ik verder met de mouw. Dit gedeelte valt nog onder de noemer " eerst zien, dan geloven want het oogt nogal breed. Maar omdat ik het stuk voor stuk aaneengesloten haak, volgens patroon, is het verassings effect voor een beginnend patroonhaakster als ondergetekende, extra groot. Leuk joh.. ( kucht zenuwachtig, nog een keer álles uithalen zou het geheel minder leuk maken.
Wordt vervolgd...

donderdag 4 oktober 2012

134 &135; Oliver

Kabouter krijgt per direct een glimlach van hier tot Tokyo als hij aap Oliver ziet op babytv. Een en al na-aperij en ik wist het meteen; deze aap ging ik namaken.


Men neme een papier, tekent hem na, knipt hem in onderdelen, zet het over op stof, spelden, spelden, spelden en....naaien maar. Ik gebruikte voor het eerst Fleece stof, niet rekbaar was meer mijn ding en een stukje vilt voor het gezicht. Het is nog een beetje wennen, vooral het stikken met de stretchsteek, net wel , net niet vast. Dus af en toe moest er even een stukje extra vastgezet worden. Maar twee avondjes aan de grote tafel, deel voor deel opgevullen Oliver was daar!
Het commentaar van kabouter, hij liet er geen onduidelijkheid over bestaan..





zondag 23 september 2012

131 t/m 133; De kast

Ik kreeg notabene deze prachtige kast. Hij behoorde ooit tot de ouders van de mevrouw van wie we hem kregen. Een statige linnenkast, toen cadeau gegeven bij hun huwelijk, meer dan zestig jaar geleden.
Ze gaf hem weg en ik was de gelukkige ontvanger.
Al vrij snel wist ik het, ik ging deze kast een kleurtje geven, wit met een vleugje roze. Ik heb er toch zeker wel drie dagen aan gewerkt en eigenlijk mag de voorkant nog wel een laagje. Maar dat is voor later, er moest ruimte komen in de schuur..
De komst van de kast maakte dat we in ons minihuisje keuzes moesten maken, dus gingen de andere kasten eruit, het bureautje  en de box werd er ook  uit gebonjourd. Wat een zeeën van ruimte zeg. En wat scheelt dat voor ons, een dichte kast, een lichte kast... Iedereen kwam ohhh-end en aahhhhhh-end binnen, inclusief mijzelf...nog steeds..
Dit soort dingen maken me zo blij. Mooie elementen voor ons huisje opsnorren, schuiven, schatten vinden en alles, werkelijk alles tweedehands.

Ik heb de dame die mij deze kast schonk, beloofd te laten zien hoe het geworden is. En nogmaals enorm bedankt voor de prachtkast. Hij heeft een centraal plaatsje in onze woonkamer
Bij deze het resultaat:



dinsdag 18 september 2012

Wasnotenexperiment, het verslag...

Roerendgoed is een van mijn favoriete blogs uit mijn leeslijst. Als er iemand is die mij met grote regelmaat weet te inspireren, is zij het wel!  Ze schrijft over kleine acties om de wereld een beetje mooier te maken maar schrijft ook inspirerende blogs over zaken die haar bezighouden, consuminderen, milieubewust leven..
En toen stuitte ik op haar oproep, het wasnotenexperiment. Wasnoten, uhh "que?".
Eerder die week liep ik nog gefronst door het huis heen, die schoonmaakmiddelen; ik had ze staan en dus maakte ik ze op. Maar wat een agressieve middelen, daar maak je de wereld ook niet bepaald beter mee. Het eerstvolgende middel dat op raakte, zou vervangen worden door een bewustere en betere optie.
Dus je snapt, toen ik de term "wasnoten in de kop las,  was mijn interesse gewekt en na het lezen van haar blog meldde ik mij aan.
Tot mijn grote geluk behoorde ik tot de club die een zakje noten tot haar beschikking kreeg om het uit te testen. Ik jubelde vanachter mijn laptop, de katten keken mij met nog meer onbegrip aan. En Pee liet me begaan. Nu moet je weten, thuis ben ik "chef was" en nog nooit was ik zo betrokken geweest. Dit onderdeel van het huishouden bleef een "moetje". En ik vond de wasproductie die omhoog vloog na kabouter zijn komst, tranentrekkend en dit zou het wellicht een positievere wending kunnen geven.
Zorgvuldig telde ik mijn hoeveelheid halve wasnoten en deed er 6  in het katoenen zakje wat er bijgeleverd was.
Mijn was bestond uit bonte was, geschikt voor 30 graden. Tshirts, onderbroeken, rompertjes etc. maar ook heb ik een hetere was gedraaid van 60 graden voor de handdoeken, ( ook bonte was, weinig wit in ons huis, teveel zelfkennis).
Mijn ervaring was dat de geur na het wassen neutraal was, de simpele vlekken gingen er net zo goed uit als bij gewoon wasmiddel en ik merkte dat de was er fris uitzag en vooral wat voller, zachter, aanvoelde. Ik weet niet helemaal hoe je het moet omschrijven maar het was alsof je de stof wat beter kon voelen.
De wasnoten heb ik drie wasbeurten kunnen gebruiken, twee wasbeurten van 30 graden en een van 60 en toen overwoog ik nog een vierde maar dat is er niet van gekomen. Ze zijn achter de wasmachine getrild toen ik even niet oplette en een andere was draaide. Kortom, de wasnoten gaan hun intrede doen bij ons. Want ze zijn niet alleen goedkoop in het gebruik, veeeeel goedkoper dan gewoon wasmiddel. Ze zijn ook niet schadelijk voor het milieu en er zitten geen chemische middelen in, het is dus neutraal en zorgt niet voor allergische reacties.
Ik heb binnen een half uur de wasnoten uit de trommel gehaald ( het zakje lag elke keer bovenop de was ) er werd zonder voorwas gedraaid, om niet kans te maken op bruine vlekken.
Al gauw had ik rode wangen van enthousiasme en vertelde mijn vrienden over dit fenomeen. Binnenkort wordt er een grote bestelling wasnoten geplaatst, splitten we de kosten en neemt iedereen die mee wil doen, een deel af. Zo zit je niet met verzendkosten en kun je rustig beginnen. Ook bestel ik er dan wat vlekkenzout of galzeep bij, voor de behandeling van de "lhardnekkige vlekken".
Al met al een super ervaring, Marije,dank voor het delen van je blog en het bieden van de mogelijkheid om dit uit te testen, anders had ik dat nooit gedaan. Mijn verslag kwam wat later binnen wegens de drukte van onder andere de markt. Gelukkig kon het nog op de valreep.
Wasnoten, ik ben voor ( er zijn ook andere vormen van trouwens, voor de liefhebber),
Samen kunnen we op deze manier onze voetafdruk op de wereld weer een klein beetje beperken, Ik hou d'r van :-)

zondag 16 september 2012

130: Jammie


De framboosstruik brulde vanaf moment een de grond uit. Ik moet hem ècht een halt aan gaan roepen. Maar voordat ik dat ging doen, plukte ik er eerst nog even de vruchten van, letterlijk... Samen met het doosje aardbeien en een enorme hoeveelheid suiker, kookte ik het tot moes. Lang pruttelen moest het, wegens ontbreken van geleisuiker. En regelmatig de proef op de som; een druppel op een bordje, vers uit de koelk en na een minuut kijken of het je bord afgleed als je hem schuin hield. Hoe kneuterig! Met als toppunt de weckpot. Jammie!

dinsdag 11 september 2012

129: Vestje

Weet u nog? Het vest voor vriendin "Em" haar dochter als ruil voor de knipbeurt.. Nou, dat loopt nog steeds, heeft weliswaar wat vertraging opgelopen maar dat had een duidelijke reden; het haakvirus, opgelopen tijdens de vakantie. Het breiwerk schoot niet op en nou ja niet naar wens en ik besloot dat het anders moest. Rigoureus haalde ik het uit ( sorry Em), rolde het draad weer op, eerst ontknopen, en zocht een patroon.
Mijn oog viel op een patroon uit een nieuwsbrief en gokte op de grootste maat om mijn dunnere draad te compenseren. Weer een reden om geen proeflapje te maken, één groot experiment.
Dunner draad is meer monnikenwerk maar ik hartje het effect. Zie bijgevoegde bleke foto, de fellere editie deed pijn aan de oogjes..

zondag 9 september 2012

Verslag van markt 2!

De kraam..
Het was alweer zover, braderie nummer twee.. De tijd ervoor was om gevlogen en dit keer was het wel weer anders. Weliswaar Zwolle, maar nu in een hele andere setting. De zomer heeft ertussen gezeten en te midden van een plein vol kraampjes met mooie zelfgemaakte spulletjes. En meer mensen die misschien nog niet eens van de stichting gehoord hadden.
Ik wist niet wat ik moest verwachten en was dan toch minstens zo zenuwachtig en naast dat zenuwachtige gevoel was er ook even bezinning. Ik bladerde door de tientallen kaarten met lieve betrokken teksten; wat een tijd van uitersten.......Ja, we gingen er weer voor met deze markt.

's Ochtends fietsten Cee, mijn moeder en ik richting het centrum. Ik mocht de bakfiets lenen van twee vriendinnen wat ons zeer flexibel maakte, geen stress over auto's parkeren, ophalen, lossen etc. Nonchalant fietsen we het plein op en zaten gelijk goed. We waren fashionably late. Twee uur van tevoren leek me wat teveel van het goede.
Kabouter kwam ook nog langs
De kraam werkt in rap tempo versierd met mooie lappen stof, posters werden opgehangen en de markt ging open. We maakten een vlotte start, hadden het rustig aan het begin van de middag en eindigden met  een verkoop-storm. Vrienden kwamen gedurende de hele dag langs om even te kijken. en met grote regelmaat werd er vol bewondering naar de kraam gekeken, naar alle mooie inzendingen, de grote verscheidenheid. En bezoekers waren vaak onder de indruk van het verhaal van Maud en haar familie.
Het was wederom een bijzondere dag en ik kan je zeggen, aan het eind van de dag was ik voldaan moe en een boel ontmoetingen verder.
Ik snap het, je zit natuurlijk op het puntje van je stoel want; hoeveel was de opbrengst? De voorlopige stand van dit marktbezoek is 334 euro, exclusief de collectebus. Samen met de opbrengst van de vorige markt zitten we dan op een totaal van...................................... 739,-

Maar, ik  moet zeggen, er ligt nog zoveel in dozen, zoveel moois, ergens roept dat om nog een markt of braderie. Niet nu, niet over een week, maar wel binnenkort. In principe is het inzamelen van schatten hierbij dan ook geëindigd, zal de postbode een stuk minder werk hebben. Maar de verkoop krijgt nog wel een vervolg.

Dank jullie wederom voor jullie enthousiasme,je inzet, de grote betrokkenheid bij de actie, bij Maud en haar familie.  Het is heel bijzonder om dat ervaren te mogen hebben naast het verdriet dat Maud dit niet heeft mogen meemaken en we haar niet samen met  haar gezin naar Amerika hebben kunnen uitzwaaien.  Dit geld gaat naar stichting Maud voor Leven die hiermee heel veel goede dingen zullen doen voor gezinnen van kinderen met neuroblastoom.

Lieve groet,

Lotte

donderdag 6 september 2012

In de Peperbus!

Fijn! Stond de actie Maak het voor Maud zomaar in de Peperbus!

woensdag 5 september 2012

Uitstallen en prijzen

De dag in beeld...







dinsdag 4 september 2012

zondag 2 september 2012

Nog een bijdrage

Vriendin "I" klopte op de deur. Ook zij had nog een bijdrage en overhandigde mij het schilderij. Zou dit schilderij na zaterdag aan een muur komen te hangen??

Nog minder dan een week tot de braderie. Morgen gaat er een persberichtje de deur uit, dinsdag haal ik nog een aantal schatten op, vervaardigd door mijn oud-naailesjuf. Woensdag wordt er een grote stap gemaakt in het klaarmaken van de spulletjes. Soort bij soort, prijs bepalen etc en dan komen we een heel eind. Zeg het voort, plaats een evenement op Facebook, twitter, blog het: zaterdag 8 september de Maak het voor Maud kraam op de Hip en Handgemaaktmarkt aan het Grote Kerkplein in Zwolle... Deel 2..

vrijdag 31 augustus 2012

128: Freubelavond

Foto geript
El en ik, wij hadden er al een knutselavondje op zitten, een keer in de maand gingen we elkaar treffen, bijpraten, kletsen, kopje thee of koffie erbij, je kent het wel en dat alles onder het genot van een " knutsel-iets" .
De tweede keer kwam eraan maar ik merkte om mij heen dat er meer dames waren die dit wel een leuk idee vonden. En ja, we hadden het in het verleden wel eens geroepen, van; "wat zou dat gezellig zijn een knutselclubje.
Ik besloot het in de groep te gooien en El vond het een puik plan, er was plaats voor meer creatieve zielen. Her en der vroeg ik last minute nog wat vriendinnen en zo belden ze gisteravond keurig een voor een aan, met of zonder " project". De koffie en thee werd gezet, de koekjes werden uit de tassen gevist, het taartje aangesneden en los ging het gebabbel. We verhuisden van de bank naar de tafel, die ik inmiddels had uitgeklapt tot twee maal zo groot, het gehaakte dekentje lag er keurig overheen, het kaarsje brandde lief en de werkjes kwamen tevoorschijn.

We keken elkaars kunsten af, er werd haakles gegeven, ervaringen werden gedeeld en de dames leerden elkaar kennen. Op de achtergrond klonken fijne muziekjes, wat heerlijk zeg. En ja, ik glunderde van oor tot oor. Zo simpel; alleen even een aanzetje doen en het ontstaat.

Goed, tijd voor thee. En de eerste doos met schatten tevoorschijn te halen, om te prijzen. Immers, nog een week en we gaan voor de tweede braderie!

maandag 27 augustus 2012

127 Kast

Wat ging ik doen... Haken, kastje verven, achter het naaimasjientje kruipen... Het werd de kast.. Ik wou hem maar al te graag een plekje in huis geven. Dus....een grondverf-feest! De lamp in de schuur ging aan, een verfschort in de vorm van een stuk plastic en hoppaahhh. Binnenkort opschuren, een blikje verf kopen en in de lak met die handel....


donderdag 23 augustus 2012

Maak het voor Maud; Hip en handgemaakt.

De tijd is voorbij gevlogen en mijn blog en ik waren ook wat in de vakantiesferen, een tikkeltje minder actief op het blogfront. Een tikkeltje maar.
Maar er is werk aan de winkel, ik hoor ze zachtjes fluisteren, de schatten, opgeslagen in dozen.Hoor je het? Ongeduld...
Nog eventjes en we toveren ze weer tevoorschijn, prijzen ze een voor een, sorteren ze soort bij soort. Ohhh-en en ahwwww-en bij al het moois.
Dan denken we aan koningin grootoog, aan Maud. Want dat was waar het begon, bij dat kleine meisje die jullie allemaal wist te raken, allemaal wist aan te zetten tot actie. Actie voor haar, voor haar familie..

Elke dag denk ik eventjes aan haar en dan weet je, dat ze in je hart zit en daar niet meer weg gaat.
Ik kijk uit naar zaterdag 8 september. Dan ga ik al jullie spulletjes verkopen, wat zou het gaaf zijn als alles een plekje krijgt. Zou het lukken, om het bedrag te verdubbelen?

Voor wie nog iets wil toevoegen. Uiterlijk vrijdag de 7e van september moet ik de spulletjes binnen hebben. Maar wat staat er al fantastisch veel klaar.
Mocht je tijd en zin hebben, kom dan naar Zwolle, ik ontmoet jullie graag. En promoten jullie even mee?

Voor nu twee foto's van weer prachtige creaties.


woensdag 15 augustus 2012

126 verwonderen ( foto's).

Het dondert en bliksemt en ik zit met mijn benen opgekruld op bed, het lampje brand voorzichtig. Elke keer weer als ik aan het touwtje trek om hem aan toe doen, beleef ik er plezier aan. *klik-klak*, ja..zo simpel kan het zijn.
Kabouter ligt te snurken, dat het onweert lijkt hem niet te deren. En ik heb mezelf en mijn angst voor onweer uitgedaagd door een gordijn open te houden en af en toe een blik naar buiten te werpen in plaats van mijzelf te verstoppen onder de dekens. Een hele overwinning vond ik zelf..

Tijdens mijn vakantie las ik een artikel over verwonderen, over kinderen die zich verwonderen over alles om hen heen en over hoe we dat kwijt lijken te raken als we "groot" zijn.
Kabouter verwonderd zich de gehele dag door. Ik kijk geen televisie meer, ik kijk kabouter en verwonder met hem mee. Al ben ik groot, ik oefen op verwonderen en zo moeilijk is het niet eens want hier zit een groot klein kind. Redelijk en wel, absoluut. Maar ik geloof dat bepaalde dingen niet veranderen. En ik blijf een groot klein kind. Deels.
Vandaag stapten we de deur uit, kanbouter in romper en korte broek met daaronder zijn stevige stappers. En voor hem uit de loopwagen. Hij kan prima een stukje los tegenwoordig. Maar die loopkar is wel verrekte leuk.
En dus liepen we langs het hekje, voorbij de heg de straat uit. Kabouter enthousiast voor me uit stappend, met die enorm uitstekende dreumes-buik van hem "kijk mij eens, kijk mij eens", zeiden zijn ogen. Af en toe gaf ik het karretje een tikje van opzij om hem op de stoep te houden. Er werd gevoeld aan de struiken, een gedroogde braam werd uit zijn mond gevist. En eenmaal bij de brievenbus, postten we het poststuk voor ons nieuwbakken nichtje. Kabouter bekeek de envelop nog even met grote interesse vanwege de print erop. Maar besloot hem niet in zijn mond te stoppen en duwde ongeremd ermee tegen de brievenbus aan. Nog net wist ik te voorkomen dat hij in de verkeerde gleuf belandde. *pfieuw*.Hierna liepen weer terug, het karretje werd gedumpt want kabouter wou los lopen. Na honderd meter eindigde ik met kabouter op de ene arm en het karretje op de andere. Zo'n klein iets maar zo'n mooie aaneenschakeling van simpele momenten, uitvergroot. Heerlijk.
Het doet me denken aan mijn bezoek aan de tuin twee dagen geleden. Ik spotte een enorm groen insect en rende naar mijn telefoon om vervolgens weer terug te rennen,  om de struik heen te sluipen, van de bonen naar de appelboom..., Ohwww, straks kom ik te laat, maar ik MOET hem vastleggen, waar is hij nou.....JAAAAA.

Klik- klik-ohhhhh-klik,klik...

10 centimeter groot, een krekel denk ik?
Met rode wangen fietste ik in rap tempo naar huis. 

woensdag 8 augustus 2012

125 Wit

Ze stonden al een tijdje op me te wachten, jut en jul rotan. Twee prachtige stoelen-broeders.
Ik wou ze graag wit schilderen. Geleerd van mijn vorige schilderactiviteitnen, werd de pot met grondverf er eerst bij gehaald. Tjong, wat werkt dat mooi zeg. "Duh", denkt de onbetwiste schilderspecialist. Maar voor mij een nieuwe ervaring.
Zin en rust om te schrijven was er even niet. 
De dagen vliegen om, ook al zijn ze zoveel langer dan in de winterdagen. Avonden met lieve mensen, . Ik hartje dat.

Op naar de volgende laag! Ruil ik de verfkwast om voor de spuitbus!

zondag 29 juli 2012

woensdag 25 juli 2012

123 En dat was een...

Wat groter uitgevallen dan bedoeld, maar wat leuk om te doen. Verspreid over twee dagen was deel een in de serie van twee daar, met het patroontje van mevrouw Snoeshaan. Oftewel, in een poep en een scheet :-)


maandag 23 juli 2012

Jurkjesfeest 120-121-122

Ik nam plaats achter mijn nieuwe naaimasjien. Er waren kleine meisjes geboren, dametjes van een jaar en ik  ging voor ze aan de slag.
Minijurkjes, daar ging ik voor. Ik mocht los gaan met kleurtjes, strikjes en bandjes, groef in mijn stoffenvoorraad en zocht de mooiste kleurencombinaties. Shirtjs werden in stukken geknipt en nieuwe kleertjes werden gecreëerd.  Wat een feest. Voor jongens ben ik ook pro kleur. Maar ja, rood met witte stipjes, bandjes en strikjes is not an option. En wat fijn is het dan, om de je neigingen wat dat aangaande daarop te botvieren :-D


Het resultaat was super lollig. Ik ben benieuwd of het de troella's staat..

donderdag 19 juli 2012

Postzaken


Het is weer meegluurtijd!
Ik kreeg doosjes en enveloppen binnen. Overweldigend wederom, al die prachtige schatten.
Ohhhh-end en ahhh-end haalde ik alles eruit.
Kijkt u mee?

Ik ben trouwens lui, na een trouwerij vandaag van twee lieve mensjes, zet ik de foto's lekker in een blog en niet op de updatepagina. Ik merk dat zo'n pagina zicht ook niet heel erg leent voor een regelmatige update. Aangezien het 365 dagen project is omgezet in een Maak het voor Maud-project afgewisseld met een 365-dagen activiteit, kan dit ook prima.Ik volg gewoon.
Fijne avond nog!




























maandag 16 juli 2012

Hip en Handgemaakt

Tijdens mijn vakantie in France werd ik gebeld met goed nieuws. De organisatie van de Hip en Handgemaakt markten, heeft mij een kraam van twee meter gedoneerd! 8 september vindt deze in Zwolle plaats *click*.
Dit was mijn grote wens. Was de kraam in Assendorp op de braderie van groot belang gezien het moment en de plaats. Deze markt past precies als afronding van de actie Maak het voor Maud.
Kleine, kleine Maud moest de strijd opgeven. Haar lichaam kon niet meer en haar geliefden moeten haar nu missen. Die realiteit is zo pijnlijk tastbaar en maakt je als mens kleiner en machteloos, nietig. Ik kan er niet bij dat het babytje dat ik toen verzorgde er nu niet meer is. Dat hoort gewoon niet zo.

En toch was het heel snel duidelijk dat deze actie doorging. Ik kan stellen dat Maud, ondanks haar fysieke afwezigheid verbroedert, mensen laat nadenken. Alleen al, de (nog steeds), dagelijkse post en mail is het bewijs hiervan. En het feit dat ik straks met al jullie schatten op een Hip en Handgemaakte markt zal staan, in mijn stadje, is zo'n goede zaak. The least I can do, the least we can do.
Ik zet bij deze de eindsprint in voor de actie Maak het voor Maud, met haar in mijn hart. Maar ook voor haar papa Sjoerd en mama Carlieke, voor Niels en Juul. Voor de stichting Maud voor Leven om een platform te kunnen ontwikkelen om al die gezinnen, 25 per jaar, te ondersteunen, waarvan een gezinslid moet vechten tegen neuroblastoom., kinderkanker.
Stiekem hoop ik op een verdubbeling van de opbrengst, we zulllen zien hoever wel komen. De nieuwe en laatste instuurdatum is bij deze 1 september



Don't give up the fight.


Pay it forward....

zondag 15 juli 2012

Spike

Voor de laatste keer mee naar de volkstuin.
Het duurde even voordat ik het moment vond om er wat over te schrijven. Het geschiedde allemaal voor onze vakantie. Maar ik zit nu op de praatstoel dus daar maken we even dankbaar gebruikt van.
Een contrast met het vakantieverhaal van hiervoor. Maar ook dit is onderdeel van Lotjes wereld.
...

Wat hebben we lang aangemodderd.
Spike, Spikkel, Spikey, het zwarte monster. De loebas, de lobbes, het ongeleid projectiel.
Het werkte niet meer in ons kleine huisje. Het huisje waar we nog lang zullen blijven wonen, langer dan van tevoren gedacht.
Het huisje werd een stuk kleiner toen Spike zenuwachtig werd van kabouter. Waarschijnlijk heeft zijn onrustige start bij zijn baasjes voor ons, er invloed op gehad. We wisten vanaf het begin dat hij veel energie had en we er veel op uit moesten trekken. En dat was het probleem niet. Maar toen we moesten beginnen met het om de beurt in de woonkamer zijn, was het hek eigenlijk van de dam
We probeerden extra uitlaten, extra geestelijke uitdaging, meer buiten etc maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de hond geen recht deed en ook dat kostte bakken met energie.
En dus..voerden we gesprekken, discussies, gesprekken en gesprekken.
Het heeft niets te maken met betrokkenheid. Of misschien wel juist alles.
Op het moment dat je een keuze moet maken die je niet wilt maken, toont het je betrokkenheid om de knoop door te hakken.
We wilden de verantwoordelijkheid kunnen nemen om hem bij ons oud te laten worden maar zo ging het niet. We namen met groot verdriet de stap, een ander huis zoeken voor de hond.
En deze zoektocht kwam in een stroomversnelling terecht. Via mijn moeder kwam de optie naar voren om bij vrienden van hun een thuis te bieden en dit kon op korte termijn. Daar kon Spike op een grote boerderij wonen met een collega hondje, de caramel editie van hemzelf en allerlei andere diertjes maar vooral natuurlijk super lieve baasjes en ruimte.
Honderd procent, we hebben er goed aan gedaan door deze keuze te maken, maar het is ook nog verdrietig en kaal. En dat is ook gewoon..niks aan.. Kenne het niet mooier maken dan het is...
 ------------------

Morgen een dag met Maak het voor Maud updates en zeeeeeeer goed braderie nieuws..

France

Het was al zover, een ruime week naar Frankrijk samen met twee vrienden. In het holst van de nacht vertrokken we om de drukte te vermijden ( en omdat het zo vakantie-achtig voelt, stilletjes met je weekendtasjes de deur uitstappen. Je rugzak gevuld met fijne broodjes en limonade).
Het plan was dat kabouter zou slapen 's nachts nadat we hem uit bed plukten en in zijn autostoeltje in relax-stand plantten. Maar die vlieger ging niet op en meneer begon een heel gesprek. Ik vermoed dat het ging over de lampjes waar we langs sjeesden.
Het was in ieder geval erg gezellig op de achterbank.
's ochtends arriveerden we in alle vroegte en besloten we eerst een ontbijtje te halen. Wat een pracht landschap zeg, prachtig! We bevonden ons in Noord Frankrijk. Mooie heuvels, uitgestrekte dalen. En grotendeels fijn weer. Maar, een ding heb ik wel gemerkt, het Nederlandse weer is heel wat minder wispelturig.
Ons vakantiehuis was een traditioneel huis, groot en tochtig in een gehucht met zo'n veertig inwoners. Om ons heen was stilte, op een loeiende koe na of die ene auto per uur die voorbij reed.
Elk huis in deze streek had luikjes, bloembakken;Petunia's,  Fuchsia's, nee die waren niet van de lucht. Een groot contrast met Nederland waar alles gestructureerd is, alle bordjes hetzelfde, alle wegen goed, de huizen meestal onderhouden, de bomen zorgvuldig gepland openingstijden die niet van elkaar lijken te verschillen. Hier was een stuk meer te beleven omdat het minder geregeld was.

We reden over landweggetjes tegen de helling op, wegen die in de winter niet toegankelijk waren, dronken Cappuchino's die, hoe vaker we er eentje kwamen drinken in het dorp verderop, hoe groter de dot slagroom werd. We hoefden enkel te knikken als reactie op de opgestoken hand met vier vingers omhoog. Lachen was dat.
Er werden diepe gesprekken gevoerd, verwornderd, gelezen, getokkeld op de gitaren, gerend achter kabouter aan en...gehaakt... Dat was even geleden dat ik concreet iets haakte. Wat was dat leuk! Mijn haak en brei lijfblad "Nevada" uit het jaar "lang geleden", week niet van mijn zijde.
De gewonnen bolletjes wol van Woolly Webshop kregen een doel en werden gecombineerd met een wolletje aldaar gekocht.
Haa  was mijn partner in crime, de haakkoningin.
Samen zaten we op de veranda waar we uren hebben gezeten totdat we niet meer konden zien wat we deden en moest het haakwerkje wachten tot de volgende ochtend. De week vloog om en na zo'n week samen is het even wennen als je weer thuis bent. But there is really no place like home.

Het jurkje is iets groter ( lees breder) uitgepakt dan ik voor ogen had, maar zeg nou zelf, hartstikkene poepig niet?












\\